03

 

" Próbuje to zignorować... ale nie potrafię "

Już od kilku minut siedział nieruchomo na kanapie i wpatrywał się w dal. W głowie miał pustkę, nie umiał nawet na chwilę zebrać myśli. Nienawidził się za ten stan rzeczy, to wszystko go przerastało. Gdy tylko zamykał oczy, widział jej twarz. Duże brązowe oczy przepełnione iskierkami radości. Mały, lekko zadarty nos. I ten uśmiech... Najpiękniejszy i najszczerszy jaki widział w całym swoim życiu. Zastanawiał się, jak ta jego mała, bezbronna duszyczka się czuje. Czy jest szczęśliwa ? A może równie załamana jak on ? Jedno zaś wiedział na pewno. Bez jej obecności, jego serce, które niedawno pobudziło się do życia, usycha.

" Widzisz, Mario ? W końcu w twoim życiu pojawiła się kobieta, która rujnuje Cię psychicznie. Robi dokładnie to, co ty przed kilkoma miesiącami. "

Znowu to usłyszał. Ten przeklęty głos, który każdego dnia doprowadzał go na skraj załamania nerwowego. Nienawidził go. Chciałby za wszelką cenę wyrzucić go ze swojej głowy, ale jak na razie wszystkie próby kończyły się niepowodzeniem.

* Wspomnienia *

Kilka minut temu wszedł do jednego z najlepszych klubów w Dortmundzie, wraz ze swoimi przyjaciółmi.
Dzisiaj nie miał jednak ochoty na bawienie się z innymi na parkiecie. Ostatni tydzień nie należał do najlżejszy. Codzienne treningi, na których trener wymagał więcej niż zazwyczaj. Przygotowywanie się do nadchodzącego meczu Champions League, który dziś udało im się wygrać. I mimo tej radości, którą miał w sercu, czuł się przygnębiony i zmęczony. Powolnym krokiem zmierzał w kierunku baru, a następnie usiadł na wysokim obrotowym krześle. Zamówił swój ulubiony napój i wtedy ją dostrzegł... Siedziała sama i sączyła jakiegoś drinka, uśmiechając się przy tym do barmana. Nie, nie flirtowała z nim. Starała się być uprzejma i choć przez chwilę umilić mu pracę. I gdy tak siedział i wpatrywał się w nią jak zaczarowany, po chwili dostrzegł, że ona również mu się przygląda. Uniósł lekko kąciki swoich ust, w geście satysfakcji, a brunetka odwzajemniła to. To dało mu tak zwane " zielone światło ".


- Cześć - przywitał się i usiadł obok. Dziewczyna przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, a potem zignorowała go. Najzwyczajniej w świecie odwróciła wzrok i zaczęła sączyć swojego drinka. Brunet poczuł się urażony, już miał odchodzić, gdy usłyszał jej głos:
- Naprawdę nie szukam przygód, więc jeśli chodzi ci tylko o to... odpuść - zatrzymał się i przez chwilę popatrzył na nią ze zdziwieniem. Nie spodziewał się, że mógłby usłyszeć coś takiego z jej ust. Zaskoczyła go, a to sprawiło, że chciał poznać ją bliżej. Tak, to prawda lubił przygody, a te zdarzały mu się dość często. Nie szukał związku, stabilizacja w jego oczach była nudą, a miłość nic nie znaczącą wartością. Jednak dzisiaj naprawdę zapragnął z kimś porozmawiać, a ta dziewczyna... oczarowała go. Powrócił na miejsce i wyciągnął do niej dłoń.
- Mario - przedstawił się, a gdy zobaczył lekki uśmiech na jej twarzy, uspokoił się. Dziewczyna uścisnęła jego rękę.
- Faith - powiedziała, a po chwili zamknęli się we własnym świecie. W świecie, gdzie nikt z zewnątrz nie miał wstępu. W świecie, w którym oboje czuli się szczęśliwi i spełnieni. Jednak do czasu...

*


- Mario, do cholery ! -usłyszał krzyk i wyplątał się z amoku. Potrząsnął lekko głową i spojrzał w bok. Na fotelu obok siedział jego najlepszy przyjaciel. Brunet mógł dostrzec na jego twarzy odrobinę frustracji i złości.
- Tak, Marco ? - spytał cicho. Naprawdę nie miał ochoty na żadne rozmowy. Chciał zostać sam i po raz kolejny zatopić się w smutku i swojej własnej beznadziejności. Chciał po prostu pobyć sam, by dalej móc o niej myśleć. I tylko o niej...
- Co się z Tobą dzieje Götze ? - pyta i wpatruje się uważnie w swojego towarzysza. Dostrzega białe bandaże na jego nadgarstkach i ból w oczach, które zawsze były przepełnione radością. Kręci bezradnie głową i przenosi wzrok na podłogę. Jest mu głupio, czuje zażenowanie i ogromne poczucie winy. Jego najlepszy przyjaciel juz od kilku tygodni zachowywał się dziwnie. Blondyn wiedział, że Götze już od dłuższego czasu zmagał się z problemami, ale nie chciał naciskać. Reus miał nadzieję, że brązowooki jakoś sobie poradzi, a tymczasem Mario stoczył się na samo dno. Szybko i bezszelestnie. Ale czy można go o to winić ? Był przecież tylko człowiekiem. Kruchym, bezradny człowiekiem, który mimo wszystko miał jakieś uczucia...
- Mario...- szepnął cicho - przecież wiesz, że mi możesz powiedzieć.
- Wszystko jest dobrze, nie musisz się o mnie martwić - zapewnił swojego przyjaciela i wyszedł, zamykając się w łazience. Tam stoczył walkę ze łzami, bólem. Z samym sobą. I znowu poległ...

 

" Jestem dzieckiem lęku. Jestem dzieckiem śmierci, którą noszę w sobie. 

Jestem swoją własną samozagładą. Ale jeszcze jestem... "

Świadomość, że mogła stracić kogoś bliskiego, wykańczała ją. Faith, przez kilka ostatnich godzin zastanawiała się, gdzie popełniła błąd. Jak to się stało, że nie przewidziała takiego zachowania ze strony swojej przyjaciółki ? Były przecież ze sobą w tak bliskiej relacji, mówiły sobie o wszystkim. A może jednak nie ? Może Scar w którymś momencie postanowiła wybrać drogę na skróty ? Zataić prawdę i odejść... Brunetce cały czas nasuwa się na usta jedno pytanie: "Dlaczego ? ". I mimo największych starań czy chęci nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. I to było chyba w tym wszystkim najgorsze. Zrozumiała, że mimo tych lat, tak naprawdę nie zna blondynki. Nagle poczuła, że ktoś przyciąga ją do swojej piersi. Wszędzie pozna te perfumy i ciepło, które zawsze od niego biło. Mats zamknął ją w żelaznym uścisku i lekko gładził jej włosy. Słyszała bicie jego serca, które niesamowicie ją uspokajało. Zamknęła oczy i rozkoszowała się tą chwilą. Kochała tego chłopaka naprawdę mocno, ale wiedziała, że nigdy nie mogliby być razem. Faith nie chciała zaprzepaścić tej przyjaźni "od piaskownicy", wiec odpuścił i po pewnym czasie zapomniała. Nie, jej uczucie nie wygasło do końca, ale wiedziała, że tak jest dobrze. Gdy widziała go w towarzystwie innych kobiet, nie czuła się źle, wręcz przeciwnie. Zawsze pragnąła jego szczęścia.
- Wszystko będzie dobrze - zapewniał ją swoim przyjemnym głosem, który tak bardzo uwielbiała. - Wiesz o tym, prawda kochanie ? - spytał i obrócił ją tak, aby spojrzała wprost w jego oczy. Brunetka zadrżała. Jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Słowa nie chciały wyjść na wolność, wiec tylko pokiwała głową i jeszcze mocniej wtuliła się w bruneta.
- Obiecaj, że nigdy nie zrobisz czegoś podobnego - kciukiem gładził delikatnie skórę jej dłoni - Nie zniósłbym twojej straty, Faith. Jesteś dla mnie zbyt ważna. Jesteś najwspanialszą przyjaciółką jaką mógłbym sobie wymarzyć - i mimo tego uśmiechu jakim ją obdarzył, coś w niej pękło.

" Jesteś najwspanialszą przyjaciółką. Jesteś tylko cholerną przyjaciółką. Nikim więcej "

- Obiecuję - powiedziała cicho, ale po chwili niesamowicie tego pożałowała. Przecież nie tylko Scarlett ma tajemnice, prawda ? Nie tylko ona chce czasem odejść bezszelestnie z tego miejsca. Brunetka zamknęła oczy i odcięła się od świata, który ją otaczał. Otoczyły ją obrazy, za którymi teskniła, które każdego dnia doprowadziły ją do upadku. I wbrew pozorom, Hummels nawet przez chwilę się tam nie pojawił...





**** Notka od autorki, jeśli nie chcesz, nie czytaj ;)****

Kochane moje !
Uh... to moja pierwsza taka wiadomość do Was na tym blogu, ale uznałam, że należą Wam się jakieś słowa wyjaśnienia.
Ale przedtem chciałabym podziękować Wam za te wszystkie ciepłe słowa pod ostatnimi rozdziałami. Niesamowicie mnie motywujecie. Sprawiacie, że na moją twarz wkrada się mimowolny uśmiech. Choć... uważam, że niektóre pochwały kierowane w moją stronę, są trochę przesadzone. Moja historia naprawdę nie jest jakaś wyjątkowa, a ja sama czytałam milion razy lepsze, takie na przykład wasze ;)
Ale wracając do właściwego tematu.
Moje dotychczasowe, poukładane życie, rozsypało się niczym domek z kart. Dużo zmian, cierpienia i powinności podejmowania ważnych decyzji. Postanowiłam, że ten blog będzie pewnego rodzaju terapią, że cały swój ból i złość będę przelewała na papier, a w tym wypadku w wirtualną przestrzeń. I jak na razie pomaga... A świadomość, że są tu osoby, które chcą czytać moje wypociny, jeszcze bardziej mnie motywuje.
Mówicie, że postacie wydają wam się cholernie prawdziwe. Mi też. Każda z nich zawiera jakieś moje cechy czy zachowania. W każdym z nich odnajduje cząstkę siebie. Nawet w tym naszym zimnym Marco, którego dopiero dzisiaj udało Wam się poznać.
Największy jednak sentyment mam do Mario, do tego nowego Mario.
No dobra, nie zanudzam juz.
Jeszcze raz dziękuję, że jesteście ze mną i mam nadzieję, że zostaniecie juz do końca.


P.S. Czy macie jakieś swoje ulubione kawałki, których chciałybyście słuchać podczas czytania tej historii ? Jestem otwarta na propozycje ;)

Wasza N