02

" Tęsknię za tym stanem, gdy nie czułem nic. "

- Pamiętaj, potrafisz być jeszcze szczęśliwy - powiedział do swojego odbicia, w dużym, łazienkowym lustrze. Jego oczy były inne... wyrażały smutek. Kiedyś cierpienie i jego osoba były sobie przeciwstawne. A dziś ? Pasowały do siebie niczym dwa zagubione fragmenty układanki. Czuł się z tym wszystkim fatalnie, samotność w ostatnim czasie stała się jego codziennym kompanem. Nigdy nie lubił być sam, ale teraz bał się zbliżyć do kogokolwiek. Nie umiał z nikim rozmawiać, nawet z Marco... Czy to nie dziwne ? Każda osoba, która boryka się z jakimiś problemami pragnie podzielić się nimi z kimś bliskim, a tymczasem on dusi wszystko w sobie. Dlaczego ? Może bał się, że spotka go brak zrozumienia ze strony blondyna ? No bo cóż on może wiedzieć o miłości ? Nigdy nie pokochał żadnej kobiety, płeć piękną traktował bardziej jak zabawki do sprawiania mu przyjemności.

A ty ? Ty byłeś takim samym sukinsynem. Świetnie się dobraliście, cały czas nie wiem kto z waszej dwójki był gorszym dupkiem. Ale zaraz, zaraz. Przecież ty, Mario Götze, tak po prostu się zakochałeś. Nie mogę uwierzyć, że liczysz na to, że ona także coś do ciebie poczuje. Zniszczyłeś ją Mario. Złamałeś małej, bezbronnej Faith serce.

Masz dość, nie możesz już dłużej słuchać tego cholernego głosu w twojej głowie. Nie masz siły na kolejną dawkę oskarżeń.
- Nie, błagam przestań... przestań - zaczynasz szlochać, łapiesz się rękoma za głowę i z przerażeniem wpatrujesz w lustro.

Nie masz uczuć, jesteś przeklętym chłopakiem, który swoim istnieniem zabija innych.

Nie możesz już dłużej tego słuchać, nie masz tyle siły. Ostatni raz wpatrujesz się w swoje smutne oczy i mocnym uderzeniem pięści rozbijasz szklaną taflę na miliony drobnych kawałeczków.

 

Nie czujesz nic prócz ulgi, nawet bólu... W tym momencie wyglądasz niczym psychopata. Z krwią lejąca się wzdłuż dłoni, ze strumieniem łez na policzkach, z przerażeniem w oczach. Ale bomba zegarowa w twoim umyśle choć na chwilę została wyłączona. Siadasz powoli na zimnych, białych kafelkach. Zamykasz oczy i słyszysz ciszę, ale przecież ty nie masz prawa jej słyszeć...

" Czy potrafisz pomóc beznadziei?

Bo, błagam na kolanach "

 

Czasem lubiła sobie wyobrażać pewne rzeczy, które ją uspokajają. Kładła się wtedy na łóżku, zamykała oczy i starała się wyciszyć. Nie zawsze jednak jej się to udawało. W szczególności gdy sąsiedzi, mieszkający obok ciągle się kłócili, hałas jest wtedy niemiłosierny. Choć może jeszcze gorszy jest szczekający pies spod dziesiątki, bądź płaczące niemowlę z piętra wyżej. Podsumowując, chwil spokoju ma naprawdę w niedostatku. Jedynie nocą, bądź w dni takie jak ten. Dziś Dortmund ogarnęły ciemne, burzowo-deszczowe chmury.
Duże krople uderzające o parapet koiły jej nerwy... i lęk. - To już dziś - pomyślała. Planowała ten dzień od kilku tygodni, a teraz ? Teraz była przerażona. Nigdy nie bała się śmierci, co więcej, pragnęła jej. Ale gdy miała już to zrobić ogarnęły ją wątpliwości.
" Czy coś jest dalej ? Czy będzie tam szczęśliwa ? "

Scarlett usiadł przy stole w jadalni i zaczęła przelewać na papier tysiące swoich myśli.
" Mats, Faith,
Kochani czy mogłabym prosić los o lepszych przyjaciół ? Czy tacy w ogóle istnieją ? Zapewne nie, a prawda jest taka, że nigdy na Was nie zasługiwałam. Byłam cholerną egoistką, przejmowałam się tylko własnymi problemami, a Waszych nie dostrzegałam. Ale teraz je widzę, co jest bardzo bolesne, bo były często poważniejsze niż moje. Przepraszam Was za to... Bardzo Was przepraszam. Mats, ciebie za to, że po rozstaniu z Cathy nie przejmowałam się zbytnio twoim losem. Ale cholera, Hummels, dopiero niedawno uświadomiłam sobie jak bardzo boli strata osoby, którą się kocha.
Faith, byłam najgorszą przyjaciółką pod słońcem i jeśli mnie znienawidzisz, zrozumiem to. Przepraszam, że Ci nie pomogłam, że nie zareagowałam jakoś na zmianę twojego zachowania.
Przepraszam Was za wszystko, bo wiem, że potem nie będzie już okazji... Już się więcej nie zobaczymy, ale pamiętajcie, że macie jeszcze siebie i wspólnie dacie radę.
Proszę, nie płaczcie za mną, ja nigdy nie płakałam, więc wasze łzy mi się nie należą.
Życzę Wam szczęścia i wszystkiego co najlepsze.

Kocham Was,

Scarlett "

Gdy skończyła pisać, postanowiła jeszcze ostatni raz zapalić.
- Marihuana, mi pomoże - powiedziała cicho - da mi trochę odwagi.
Wzięła z szafki ostatniego skręta i go zużyła. Wiedziała, że nie może się dłużej osiągać. Usiadła na łóżku i mała ilością wody połknęła przygotowane wcześniej środki przeciwbólowe i nasenne. A potem zostało jej tylko czekać. Położyła się wygodnie na łóżku i zamknęła oczy. Deszcz ją uspokoił i sprawił, że jeszcze bardziej chciało jej się spać. I gdy już myślała, że zaraz wszystko się skończy, ktoś wpadł to jej pokoju.
- Scar - usłyszała szept.
Mats. Mats do niej przyszedł
Chłopak delikatnie nią potrząsnął, co sprawiło, że Scarlett otworzyła swoje zasypane oczy.
- Faith, dzwoń na pogotowie - zwrócił się do brunetki stojącej za nim.
- Scarlett, musisz wytrzymać jeszcze chwilę. Obiecaj...
- Obiecuję - szepnęła i w tym momencie zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo kocha swoich przyjaciół.